Over het leven op kantoor, door Sara van der Lek
Iedereen digitaal
‘Geef de koffiepot eens door.’ Bert, Karolien’s naaste collega, strekt zijn hand al uit. ‘Durf je het aan?’ vraagt ze, terwijl ze de thermoskan doorgeeft. De vergadering duurt al bijna twee uur en onderhand moet de koffie naar gesmolten autobanden smaken. ‘Je moet toch iets om wakker te blijven.’
Karolien zucht. Gedachteloos gaat ze verder met tekeningetjes maken in haar notitieboekje; van een afstand ziet dat eruit als aantekeningen maken dus dat valt niet op. Niet erg tenminste. Bert probeert zo onopvallend mogelijk te appen en Geert tegenover haar zit zijn mail te beantwoorden. Zogenaamd heeft hij zijn ultrabook opengeslagen om de vergaderstukken van het scherm te lezen, dit onder het mom van digitalisering en ‘goed voor de aarde’, maar iedereen weet beter.
Ultraboek
Digitalisering, een agendapunt tijdens de vergadering, is iets waar deze gemeente vol op in wil zetten. Alle ambtenaren, gemeenteraad en college moeten binnen twee jaar volledig digitaal werken. Ook de burger moet zoveel mogelijk digitaal geholpen worden, dat is ‘klantvriendelijk en efficiënt.’ Dat er dan ook bezuinigd kan worden op baliepersoneel, is mooi meegenomen, maar uiteraard niet het doel. ‘Nee, nee,’ denkt Karolien, ‘natuurlijk niet,’ terwijl ze een bloemetje voorziet van blaadjes en dauwdruppeltjes. De projectleider digitalisering, voorzitter van de projectgroep ‘iedereen de digitale snelweg op’ heeft een enthousiast verhaal gehouden over de vele voordelen van het digitaal werken. Geert zit uiteraard in de projectgroep en heeft zodoende een hypermodern ultrabook gekregen: de projectgroep moet namelijk verschillende apparaten uitproberen om tot een onderbouwd advies te komen welk apparaat het beste voldoet aan de wensen van de organisatie. De projectgroep en de afdeling ICT en Automatisering spreken overigens consequent van ‘device.’
WOB
De projectleider benadrukt dat binnenkort al niemand meer de poststukken op papier zal ontvangen, maar via de mail een melding zal krijgen dat er post is binnengekomen en die vervolgens via een link in het systeem kunnen inzien. Zoekgeraakte stukken en uitpuilende kasten zouden hiermee voorgoed tot het verleden behoren. ‘Dat zou inderdaad niet gek zijn,’ mijmert Karolien, denkend aan haar uitpuilende kast vol stukken die hoognodig naar het archief moesten. Elke zomer belooft ze zichzelf dat ze dat nu toch echt gaat opruimen, maar ze stelt het steeds weer uit tot de volgende zomer. Het bloemetje staat intussen in een grasveld met een iets te groot uitgevallen konijntje ernaast. De stukken over de verbouwing van de bibliotheek, zeker vijf jaar geleden, zouden daar ook nog tussen moeten zitten. Nou ja, zo lang er geen WOB verzoek komt, waarbij ze op verzoek van een burger, vaak journalisten, openheid moet geven over de gang van zaken binnen een dossier, kan het daar gerust tot de zomer blijven liggen. Deze zomer gaat ze opruimen. Echt. Nog ruim een half jaar om zich daar mentaal op voor te bereiden. Intussen begint ze aan een nieuw konijntje.
Rondvraag
‘Karolien, nog iets voor de rondvraag?’ Karolien schrikt op. Ze heeft niet gemerkt dat de vergadering teneinde loopt en heeft de vragende blik in de ronde van de voorzitter gemist. ‘Eh, nee, nee,’ zegt ze met een rood hoofd. Bert grijnst naar haar. De voorzitter, tevens haar afdelingshoofd, kijkt haar even aan, maar zegt verder niets. Als de laatste collega het hoofd heeft geschud, nee, niks voor de rondvraag, sluit de voorzitter de vergadering en loopt iedereen opgelucht naar de kantoortuin.
Karolien is al halverwege haar bureau als de afdelingssecretaresse haar naam roept: ‘Er is post voor je, belangrijk. Ik denk, ik geef het je zo even.’ De secretaresse, een wat oudere vrouw die al zoveel coalities, burgemeesters, wethouders en ambtenaren heeft zien komen en gaan, dat er weinig is dat haar nog van haar stuk kan brengen, kijkt haar vriendelijk en tegelijk een beetje bezorgd aan. Ze weet precies wat dit is. Karolien hoeft maar een blik op de brief te werpen om het ook te weten. Een WOB verzoek. Over de verbouwing van de bibliotheek.
Nieuwsgierig hoe het met Karolien verder gaat?
Iedere laatste vrijdag van de maand een volgend deel
De auteur
Kantoorfeuilleton wordt geschreven door Sara van der Lek (59). In de schaarse momenten die zij tussen haar drukke werkzaamheden heeft als ambtenaar van een middelgrote plattelandsgemeente ergens in Nederland, schrijft ze over het leven op kantoor. Sara werkt 0,6 fte, eet niet biologisch en kampeert graag. Ze heeft een lat-relatie met Wim, een reeds gepensioneerde docent maatschappijleer, met wie ze iedere zondag een eindje gaat toeren in hun baby-blauwe Volkswagen busje, inmiddels een oldtimer. Wim is vegetarisch en eet altijd biologisch. Sara heeft geen kinderen en daar heeft ze inmiddels vrede mee. Haar hoogbejaarde ouders wonen in een serviceflat in de stad, terwijl Sara in een nieuwbouwhuis in een pas tegen het dorp aangebouwde wijk woont. Het is een echt forenzendorp met een weinig actief dorpsleven. De relatieve anonimiteit gecombineerd met de rust van een dorp, bevalt Sara. Sara heeft een jongere broer die als kunstenaar in een commune in Zuid-Frankrijk woont. De kantoorbelevenissen van Karolien zijn losjes gebaseerd op haar eigen leven.
