Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico.
Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe ze een interessant ritje met de bus in Mexico maakte.
Ik kak helemaal in, evenals mijn website
Mijn leven lijkt een groot strandfeest. Maar het tegendeel is waar. Ook al verblijf ik vaak op toeristische plekken, ik ben daar niet als toerist. En dat is soms best wel verwarrend, ook voor mij. Waar al die andere mensen heerlijk ingesmeerd met factor 50 een dagje gaan luieren ben ik vaak aan het werk. Schrijven, werk zoeken op freelance websites en vragen van mensen beantwoorden, video’s maken, dat soort dingen.
Maar er zijn dagen dat ik zo zat ben van werken dat ik, zonder me schuldig te voelen op een handdoek op het strand plof en me heerlijk overgeef aan het nietsdoen. Het kost dan best veel discipline om weer in feiten te duiken, want lui zijn, daar ben ik veel beter in dan werken. Ik kan zo intens genieten van een wandeling door de stad bijvoorbeeld en allerlei nieuwe plekjes ontdekken.
Zoals laatst, dat ik zomaar op een leuke markt stuitte en een prachtige kerk. Even lekker met Mexicaanse mensen kletsen, voor zover mijn Spaans reikt. Ook heb ik rondgesnuffeld tussen allerlei kraampjes. Het leuke van een markt hier, zo ontdekte ik, is dat het een combinatie is van vrijmarkt en groente en fruit, zoals de weekmarkten in Nederland. Dus je komt de leukste tafeltjes en kasten tegen, maar ook appels en stofdoeken, bh’s en schoenen.
Bezoekersaantallen dalen
Maar na zo’n dagtochtje moet ik toch echt weer aan de slag. Want er lijkt iets mis met mijn website. De bezoekers daar dalen drastisch, zo erg dat ik me zorgen maak over mijn inkomsten. Ik zoek op Google wat de oorzaak kan zijn en lees dat Google zijn algoritmes heeft verandert, en precies vanaf die dag gaan mijn website bezoekers naar beneden.
Een enorme vermoeidheid overvalt me. Want daar waar tien jaar geleden bloggen en een website bijhouden nog een leuke hobby was is het nu een topsport geworden. Je moet echt uitblinken om Google te begrijpen, bezoekersstromen kunnen analyseren en al dat soort vreselijk saai gedoe. Als ik al mijn bevindingen heb opgeschreven en naar het lijstje staar waar ik helemaal geen invloed op kan uitoefen anders dan geduld hebben kak ik in.
Heel even heb ik zoiets van: dan stop ik er wel mee! Het is al lastig genoeg om na de Filipijnen een nieuw publiek aan te boren wat interesse heeft in Mexico en mijn bevindingen van dat land, maar om dan ook nog weg te zakken door dat gedoe van Google. Ik heb er een heftige emotionele mening over, maar die houd ik maar voor mijzelf. Voor nu moet ik iets bedenken om mijn geldstromen positief te beïnvloeden.
Ideeën groeien
Ik moet nadenken, en dat doe ik het beste op: jawel! Het strand. Gelukkig heb ik met mijn schrijverij vooruit gewerkt en kan ik een paar dagen zand tussen mijn tenen hebben. Ik heb een geweldig strand ontdekt waar het niet bol staat van de hotel activiteiten en het relatief rustig is. Op het strand komen de gedachten vanzelf, en terwijl ik mijn lichaam laat opwarmen in de zon en naar de pelikanen kijk die aan het vissen zijn tussen de zwemmers groeien er ideeën.
Het is zo makkelijk om te blijven vasthaken op: hopelijk win ik de staatsloterij. Hebben we niet allemaal wel eens de jackpot verdeeld en weggedroomd bij een leven zonder geldzorgen? Maar een loterij winnen dat is niet echt reëel, want ik speel niet eens mee. En ik me ben me terdege bewust dat ik moet vertrouwen op mijn eigen creatief brein.
Sinds ik in Nederland door een failliete werkgever op straat kwam te staan en ik leerde dat de maatschappij vindt dat ik ‘te oud’ ben voor een baan heb ik op mijn creatief brein vertrouwd en dat gaat me nu ook weer lukken. Dat is hoe het leven van een freelancer, of in mijn geval: een digitale nomade, zonder vast inkomen is. Ik zoek altijd naar kansen. Ik heb een bijna constante stroom van creatieve ideeën en dan is het de kunst die ideeën eruit te pikken die winstgevend zouden kunnen zijn.
Ik heb de sleutelwoorden om over te schrijven voor Mexico nog niet gevonden, voor de Filipijnen waren dat boottijden, bustijden en mijn relatie met een Filipijnse man. Voor Mexico zoek ik nog. Ik vertrouw op mijn eigen vindingrijkheid dat ik die woorden echt wel zal vinden, maar voor nu ben ik even wat somber en moe. Zelfs na een paar dagen strand en het uitwerken van ideeën.
Zoveel vrijheid
Soms droom ik, van die prins op dat witte paard, die alles voor me oplost, die al mijn zorgen weg kan toveren. Maar dan schijnt bij het opstaan de zon weer en hoor ik de vogels in de bomen rond het huis, lokt de stad mij uit mijn huis en heb ik er weer zin in. Ik weet dat ik niets te klagen heb en een goed leven heb. Want al die vakantiegangers die ik dan een beetje jaloers bekijk in hun zorgeloze bestedingsdrift, die gaan allemaal over een dag of tien op het vliegtuig naar huis. Naar een baan van 9 tot 5 of allerlei sociale verplichtingen en vooral hoge stapels rekeningen die betaald moeten worden en dan prijs ik mijzelf zo gelukkig dat ik zoveel vrijheid geniet.
Opeens lijkt mijn leven wel weer een eeuwige vakantie, ware het niet dat ik een deel van mijn dagen gewoon heel gedisciplineerd achter de laptop doorbreng, om te schrijven, te zoeken naar opdrachten, vragen te beantwoorden van lezers en dat soort dingen.
